عمده ترین سازه های زمین شناسی این منطقه عبارتند از: اشکوب آلپین، اشکوب سنووین و اشکوب مقدونین که لیتولوژی و اشکوب ها عموما از آهک است. این استان در مجموع منطقه ای است کوهستانی با رشته کو ههای زاگرس که بلندترین نقطه آن در زردکوه بختیاری ( ارتفاع 4450 متر) و پست ترین نقطه آن در ناحیه لردگان خروجی رودخانه كارون 950 متر در بخش جنوب غربی واقع شده است.
امتداد ارتفاعات استان از شمال غرب به جنوب شرقی است و هر چه از غرب به طرف شرق پیش رویم از میزان ارتفاع و تراکم کوهها کاسته شده و به دره های باز و دشت های نسبتا وسیع می رسیم. شرق استان از دشت های محدود نظیر: دشت لار، فرادنبه، سفید دشت تشكیل شده و مركز استان دشت جونقان و گندمان و در جنوب استان دشت های وسیع همچون لردگان، فارد، خانمیرزا وجود دارد. از جمله مهمترین ارتفاعات استان می توان از : کو ههای سفیدکوه (3014 ) ، سبزکوه ( 3525 ) ، کارکنان (2933 ) ، سالدارون ( 3360 ) ، جها نبین ( 3329 ) ، چری ( 4075 ) ، هفت تنان ( 3395 ) ، ریگ (3650 ) ، زردکوه (4450 ) نام برد.
منطقه چهارمحال و بختیاری به علت وجود کوهستانهای بلند و ارتفاعات برفگیر در فصل زمستان پوشیده از برف است. در مناطق کوهستانی معمولا ریزش برف و باران از اواسط پاییز تا فروردین ماه ادامه دارد؛ دی و بهمن نیز سردترین ماههای سال در استان هستند. مراتع این استان که عمدتا از نوع مراتع کوهستانی هستند با توجه به وجود بارندگی کافی در طول سال، جزء مراتع نسبتا خوب کشور محسوب می شوند. چراگاهها و مراتع استان از دیرباز قلمرو ییلاقی طوایفی از ایل بختیاری بوده است. ارتفاعات دامنه های شرقی و غربی سلسله جبال زاگرس اصلی ترین مراتع و چراگاههای بهاره و تابستانه رمه های عشایر بختیاری را تشکیل می دهد. این نوع کوچ در مراتع که در تمام نقاط مختلف استان با گستره کوهستانی و تنوع فرهنگی صورت می گیرد، می تواند به عنوان عامل موثر در جذب گردشگر به حساب آید.
